Miłośnikami tradycji, folkloru i rękodzieła, którym z zamiłowaniem zajmujemy się od 1993 roku.
Ułani stanowili najbardziej charakterystyczną, najliczniejszą, a zarazem najbardziej polską formację jazdy w wojsku Księstwa. Jazda była tradycyjnie formacją szlachecką i chociaż w okresie Księstwa zasilali ją przedstawiciele innych stanów, zawsze obowiązywał w niej pewien status majątkowy, dawała też o sobie znać przysłowiowa kawaleryjska fantazja oraz chęć imponowania bogatym strojem.
W latach 1807-1814 utworzono, w różnych okolicznościach, aż siedemnaście pułków ułańskich. W roku 1810 starano sie uformować ułański mundur z utrzymaniem narodowego charakteru, choć i w tym wypadku nie obyło się bez wpływów francuskich:
- obowiązującym nakryciem głowy pozostała czapka polska, u dołu okrągła u góry czworograniasta,
- jako mundur wielki obowiązywała granatowa kurta "krojem polskim", z odwijanymi na piersi wyłogami,
- rajtuzy były granatowe, długie sukienne,
- chustka na szyję czarna, z białą wypustką.
Pułki wyróżniały się, ustaloną w osobnym przepisie , barwą kołnierzy, wypustek przy wyłogach kurtki, łapek przy rękawach i lampasów przy spodniach.
/Z. Żygulski i H.Wielecki /